Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Βιβλιοπαρουσίαση:"Το αίνιγμα της πέτρινης γενειάδας " της Λίτσας Ψαραύτη


Το αίνιγμα της πέτρινης γενειάδας

συγγραφέας: Λίτσα Ψαραύτη
εικονογράφος: Βάσω Ψαράκη
εκδότης: ΠΑΤΑΚΗΣ είδος βιβλίου: Περιπέτεια

Το βιβλίο που διάβασα:
τόπος: Αίγυπτος χρόνος: Αύγουστος-Σεπτέμβριος του 1996
ήρωες: ο Ρικ, η συγγραφέας , ο πατέρας της και η μητέρα της
αφηγητής: η συγγραφέας Λίτσα Ψαραύτη
σπουδαία γεγονότα: η ανακάλυψη από τους ήρωες μιας μυστηριώδους και άγνωστης επιγραφής ,σε ένα άγαλμα του Φαραώ Ραμσή ,με πρόβλεψη για το μέλλον της Αιγύπτου

Το βιβλίο μου άρεσε, γιατί
είναι μια ωραία περιπέτεια που μας ταξιδεύει στην Αίγυπτο, μας γνωρίζει τον αρχαίο της πολιτισμό, τα μνημεία της και μέσα από τις περιπέτειες των ηρώων του και τα μικρά προσωπικά τους προβλήματα, μας τονίζει τα μεγάλα προβλήματα που δημιουργεί η τεχνολογία και η ανάπτυξη στο περιβάλλον.



H περίληψη του βιβλίου 

Η συγγραφέας ταξιδεύει με τον πατέρα της στην Αίγυπτο και στις πυραμίδες συναντάει ένα νεαρό αρχαιολόγο ,το Ρικ.
Κάνουν παρέα, επισκέπτονται μαζί τα αρχαία μνημεία και τα διάφορα μουσεία της Αιγύπτου και γνωρίζουν τον αρχαίο της πολιτισμό.
Από ένα βιβλίο, μαθαίνουν για μια μυστηριώδη επιγραφή του Φαραώ Ραμσή και αποφασίζουν να την ανακαλύψουν και να λύσουν το γρίφο της.
Όταν τελικά βρίσκουν την αρχαία επιγραφή, έχουν ήδη ερωτευτεί μεταξύ τους, έχουν γνωρίσει καλύτερα την Αίγυπτο και έχουν δει τη μεγάλη σημασία που είχε και έχει ο ποταμός Νείλος γι αυτήν.
Καταλαβαίνουν τότε, πόσο μεγάλα οικολογικά προβλήματα δημιουργεί η ανάπτυξη στο περιβάλλον, ότι δυστυχώς οι άσχημες προβλέψεις μιας επιγραφής χιλιάδων ετών είναι πολύ πιθανόν να πραγματοποιηθούν στα αμέσως επόμενα χρόνια, εξαιτίας των παρεμβάσεων του ανθρώπου στη φύση, και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αξίζει πραγματικά να αγωνιστούν με όποιο τρόπο μπορούν για τη σωτηρία του πλανήτη.


Εργασία του Αχιλλέα Χ.(Ε3)



Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Βιβλιοπαρουσίαση:"Τα Χέγια"της Ζωρς Σαρή


Τα Χέγια

Συγγραφέας: Ζωρζ Σαρή
Εικονογράφος: Δ. Θωμοπούλου
Εκδόσεις: Πατάκης
Τόπος: Αθήνα, Δαδί(χωριό στη Λαμία)
Χρόνος:1968-1986
Ήρωες :Μάτα, η θεία Καλλιόπη κι ο πατέρας
Αφηγητής: Η συγγραφέας
Σπουδαία γεγονότα: Η Χούντα(η ιστορία της που έχει σχέση με το πατέρα της),τα χέγια(η γιορτή που γίνεται στη Λαμία)


Το βιβλίο μου άρεσε γιατί μιλούσε για τις δύσκολες στιγμές που περνά μία έφηβη όταν δεν της λένε την αλήθεια για τη μαμά της, μου εξιστορούσε τα χρόνια της Χούντας και γιατί μου έμαθε ένα έθιμο που δεν ήξερα.
Περίληψη:
Η Μάτα ένα δεκαεφτάχρονο κορίτσι που δεν της έχουν πει ακόμα την αλήθεια για τη μαμά της περνάει τα εφηβικά της χρόνια. Τη Μάτα τη μεγάλωσε η ανύπαντρη θεία της Καλλιόπη μαζί τον πατέρα της Μάτας. Κάποια στιγμή ο πατέρας της την παίρνει και πάνε στο Δαδί το χωριό τους και γιορτάζουν στην πλατεία μαζί με τους άλλους πολίτες ·εκεί η Μάτα γνωρίζει ένα φοιτητή που θα γίνει κάτι παραπάνω από απλός φίλος της. Μετά από λίγο καιρό ξεσπά μία φασαρία στο σχολείο κι η Μάτα που συμμετέχει δέχεται απειλητικά τηλεφωνήματα που της συκοφαντούν τον πατέρα λέγοντας της ότι είναι Χουντικός. Άραγε θα μάθει την αλήθεια για τη μητέρα της; Θα μάθει αν είναι αλήθεια ο πατέρας της Χουντικός; Μήπως η μητέρα της είχε καμία σχέση με τη Χούντα;
Εργασία  της Όλγας Τσ.(Ε3)

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Η άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους, 1430


Στις 29 Μαρτίου του 1430 οι Τούρκοι με το σουλτάνο Μουράτ Β' κατέλαβαν με έφοδο, ύστερα από σύντομη πολιορκία, τη Θεσσαλονίκη. Τα γεγονότα της πολιορκί­ας και της άλωσης τα αφηγείται αναλυτικά ο Ιωάννης Αναγνώστης που τα έζησε, στο έργο του : «Διήγησις περί της τελευταίας αλώσεως της Θεσσαλονίκης, συντεθείσα προς τίνα των αξιόλογων πολλάκις, αιτήσαντα περί ταύτης, εν επιτόμω». Πολλές πληροφορίες επίσης δίνει στο έργο του και ο Βυζαντινός ιστορικός Δούκας.
Όπως είναι γνωστό, η Θεσσαλονίκη είχε παραχωρηθεί το 1423 στους Βενετούς, για να αναλάβουν να αντιμετωπίσουν αυτοί τον τουρκικό κίνδυνο. Όμως, στα επτά χρόνια που είχαν την πόλη στα χέρια τους, οι νέοι κυρίαρχοι δεν είχαν κάνει σχεδόν τίποτε για να ενισχύσουν την άμυνα της, παρά το ότι οι Τούρκοι γίνονταν ολοένα και πιο απειλητικοί.
Το Μάρτιο του 1430 ήταν πια φανερή η πρόθεση του σουλτάνου Μουράτ Β' να επιτεθεί κατά της Θεσσαλονίκης. Τότε έγιναν κάποιες προετοιμασίες και πάρθηκαν κάποια μέτρα για να ενισχυθεί η άμυνα της πόλης. Η μόνη, πάντως, εξωτερική ενί­σχυση που δέχτηκε η μικρή βενετσιάνικη φρουρά ήταν τρεις γαλέρες με λίγο στρατό και επικεφαλής,τον υποναύαρχο Αντόνιο Ντιέντο, που έφτασαν στο λιμάνι της Θεσ­σαλονίκης στις 16 Μαρτίου του 1430.
Οι κάτοικοι της πόλης, όσοι είχαν απομείνει σ'αυτήν, ήταν δυσαρεστημένοι με τη συμπεριφορά των Βενετών. Ανάμεσα τους επικρατούσε πνεύμα ηττοπάθειας και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που, θεωρώντας την υποταγή στους Τούρκους αναπόφευκτη, προ­τιμούσαν να παραδοθούν με όρους για να αποφύγουν τα δεινά της άλωσης και να εξασφαλίσουν, ίσως, και κάποια προνόμια. Παρ' όλα αυτά, αποφάσισαν τελικά να πολεμήσουν και να αντισταθούν και πήραν τις καθορισμένες από τους Βενετούς θέ­σεις τους στα τείχη. Τότε διαπίστωσαν ότι ανάμεσα τους είχαν τοποθετηθεί Τζετάριοι, στρατιώτες ενός κακόφημου μισθοφορικού σώματος, για να τους επιτηρούν, Αυτό μεγάλωσε τη δυσαρέσκεια που ήδη υπήρχε στις τάξεις των πολιτών.
Κι όταν όλοι οι μάχιμοι άνδρες, πολίτες της Θεσσαλονίκης και Βενετοί στρατιώ­τες, πήραν τις θέσεις τους πάνω στα τείχη, τότε φάνηκαν πόσο λίγοι ήταν. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες που υπάρχουν, σε κάθε δύο ή τρεις επάλξεις αντιστοιχούσε ένας υ­περασπιστής, ενώ σε ορισμένα σημεία τα κενά που υπήρχαν ήταν ακόμη μεγαλύτε­ρα.
Τη νύχτα της 25ης, ή της 26ης Μαρτίου (πιθανό) η Θεσσαλονίκη συγκλονίστηκε από έναν ισχυρό σεισμό, που φόβισε τους κατοίκους και θεωρήθηκε κακό σημάδι. Και την άλλη μέρα ο τουρκικός στρατός εμφανίστηκε έξω από τα τείχη. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, η αναλογία ανάμεσα στους υπερασπιστές της πόλης και στους Τούρ­κους ήταν ένας προς εκατό.
Πριν ακόμη αρχίσει τις εχθροπραξίες, ο σουλτάνος Μουράτ Β' ζήτησε, απευθυ­νόμενος κυρίως στους Έλληνες, να του παραδοθεί η πόλη και υποσχόταν ελευθερία και προνόμια. Οι προτάσεις του αυτές, και άλλες ανάλογες που επανέλαβε στη συνέ­χεια, απορρίφθηκαν. Τότε έστησε τη σκηνή του σ' ένα υψηλό σημείο, κοντά στο Τριγώνιο, και έδωσε εντολή να αρχίσει η πολιορκία.
Για να μπορέσουν να εκπορθήσουν τα τείχη της Θεσσαλονίκης, οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν ακόμη και κανόνια, που τότε βέβαια ήταν πρωτόγονα και φαίνεται πως έκαναν μόνο θόρυβο. Όμως, παρά τη μεγάλη αριθμητική τους υπεροχή και τα άφθονα μέσα που διέθεταν, δεν κατόρθωσαν τις πρώτες τρεις μέρες να κάμψουν την αντίσταση των υπερασπιστών, που αμύνονταν πεισματικά, βοηθούμενοι ακόμη και από τις γυναίκες. Όλες οι επιθέσεις τους αποκρούστηκαν και είχαν σημαντικές απώ­λειες.
Στις 28 Μαρτίου, ημέρα Τρίτη και λίγο μετά τα μεσάνυχτα, οι Βενετοί πήραν μια πληροφορία, σύμφωνα με την οποία οι Τούρκοι ετοιμάζονταν να επιτεθούν αιφνιδια­στικά από τη θάλασσα με ένα στολίσκο από μικρά εξοπλισμένα πλοιάρια και να κα­ταλάβουν τις αφύλαχτες βενετσιάνικες γαλέρες, που βρίσκονταν στο λιμάνι. Έδωσαν τότε εντολή να μετακινηθεί ένα μέρος της φρουράς που υπερασπιζόταν τα τείχη και να κατεβεί στις γαλέρες, για να αντιμετωπίσει την τουρκική απόπειρα.
Η μετακίνηση των στρατιωτών έγινε ξαφνικά μέσα στη νύχτα. Κι οι Θεσσαλονι­κείς, που δεν ήξεραν τι συνέβαινε, γιατί κανένας δεν είχε φροντίσει να τους ενημερώ­σει, νόμισαν ότι οι Βενετοί εγκατέλειπαν την πόλη. Πολλοί τότε λιποψύχησαν και ά­φησαν φεύγοντας τις θέσεις τους, με αποτέλεσμα να αδειάσουν σε πολλά σημεία τα τείχη από υπερασπιστές και να αποδυναμωθεί ακόμη περισσότερο η άμυνα.
Όταν ξημέρωσε η τέταρτη μέρα της πολιορκίας, Τετάρτη 29 Μαρτίου 1430, ο Μουράτ διακήρυξε ότι παραχωρούσε στους στρατιώτες του όλα όσα υπήρχαν μέσα στην πόλη, «άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ασήμι και χρυσάφι», και κρατούσε για τον εαυ­τό του μόνο την πόλη. Κι αμέσως μετά άρχισε η τελική γενική επίθεση. Οι Τούρκοι ορμούσαν ασυγκράτητοι στα τείχη κατά κύματα. Και κάποια στιγμή, σ' ένα σημείο κοντά στο Τριγώνιο, δημιούργησαν το πρώτο ρήγμα στην άμυνα και ξεχύθηκαν μέσα στην πόλη. Η τύχη της Θεσσαλονίκης είχε κριθεί.
Οι Βενετοί υποχώρησαν πολεμώντας προς τη θάλασσα, επιβιβάστηκαν στα πλοία τους και .έφυγαν. Είχαν κι αυτοί πολλές απώλειες και ανάμεσα στους άλλους είχε σκοτωθεί πολεμώντας στα τείχη και ο γιος του Βενετού διοικητή της πόλης. Πιο τραγική όμως ήταν η κατάσταση των ανυπεράσπιστων πολιτών, που έτρεχαν αλλό­φρονες να βρουν καταφύγιο σε σπίτια, σε ναούς και σε μοναστήρια και όπου αλλού νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να σωθούν.
Η πόλη βρισκόταν πια στη διάθεση των νικητών, που επιδόθηκαν απερίσπα­στοι στις λεηλασίες και τις καταστροφές περιουσιών και στις κακοποιήσεις και τον εξανδραποδισμό των κατοίκων. Ιδιαίτερα θλιβερό ήταν το θέαμα των αιχμαλώτων που τους οδηγούσαν οι Τούρκοι στο στρατόπεδο τους. «Τότε για πρώτη φορά», αναφέρει ο Αναγνώστης, «χωρίζονταν ανελέητα τα παιδιά από τους γονιούς τους, οι γυναίκες απ' τους άνδρες τους, οι φίλοι απ' τους φίλους και οι συγγενείς από τους συγγενείς». Και ο Δούκας γράφει : «Κάθε καβαλάρης έσερνε πίσω του κοπαδιαστά δεμένους άνδρες και γυναίκες και νέους και νεαρές κοπέλες και μικρά παιδιά».
Οι καταστροφές και οι λεηλασίες κράτησαν τρεις μέρες. Τελικά σταμάτησαν με' την επέμβαση του σουλτάνου, που έβγαλε τους στρατιώτες του από την πόλη. Από τους αιχμαλώτους, άλλους εξαγόρασε ο ίδιος ο Μουράτ και τους εγκατέστησε πάλι στην ερημωμένη Θεσσαλονίκη, ορισμένοι εξαγοράστηκαν από άλλους χριστιανούς, όττως απ' τον ηγεμόνα των Σέρβων Γεώργιο Μπράγκοβιτς, και άλλοι μπόρεσαν να πληρώσουν οι ίδιοι τα λύτρα τους και να ελευθερωθούν. Οι πιο πολλοί όμως οδηγή­θηκαν σε σκλαβοπάζαρα και πουλήθηκαν ως δούλοι.
Για τη Θεσσαλονίκη, που είχε ερειπωθεί και ερημωθεί, άρχιζε η περίοδος της τουρκοκρατίας, που κράτησε πέντε σχεδόν αιώνες. Και μια επιγραφή σε παλαιοτουρκική γραφή, σε μια κολόνα της Αχειροποιήτου, της πρώτης χριστιανικής εκκλησί­ας που μετατράπηκε σε τζαμί αμέσως μόλις μπήκαν στην πόλη οι Τούρκοι, αποθα­νατίζει το γεγονός της άλωσης : «Ο σουλτάνος Μουράτ Χαν πήρε τη Θεσσαλονίκη το 8331 (=1430)».



1 833 = έτος Εγίρας, που αντιστοιχεί στο 1430 της χριστιανικής χρονολογίας



Δείτε το βίντεο